De eerste week zit er op!

Meppel, Amsterdam, Breda en Groningen zijn bezocht . Deze week volgen Rotterdam, Eindhoven, Nijmegen, Roermond en Utrecht.
Alle bijeenkomsten werden zeer goed bezocht. De kandidaten werden royaal ondervraagd over politieke standpunten en over de positie van de voorzitter. Na afloop was er telkens een geanimeerd nablijven.
Wanneer ik de balans van een week opmaak, kom ik tot het volgende:
1. Vrijwel iedereen is van mening dat de strijd gaat tussen Pronk, Ploumen en mij. In de publiciteit ben ik tot nu toe nog het minste zichtbaar.
2. Pronk heeft veel krediet verspeeld met zijn opmerking over Balkenende. In de vergaderingen worden nu openlijk vragen gesteld over de risico's die wij lopen met een eventuele verkiezing van Pronk.
3. Aangezien de media nu ook in de gaten lijken te hebben dat de verkiezing van Pronk minder zeker is dan aanvankelijk werd verondersteld, verschuift de aandacht nu naar Ploumen.
4. De veranderende media aandacht vergroot ook mijn kansen.
5. Inmiddels mail ik met veel partij genoten in het hele land en probeer op die manier mijn naamsbekendheid te vergroten.
6. Deze week verschijnt een kort filmpje van mij dat via het net wordt verspreid.

Jullie kunnen er allemaal wat aan doen! Partijgenoten mailen, wijzen op mijn weblog, mijn flyer doorsturen en mond op mond reclame.

Ik heb de verklaring getekend van het ex-moslims comité. Niet dat ik het met alle letters eens ben, maar wel met de geest van het pamflet en met de klemmende oproep de vrijheid van geloofsafval en -vrijheid te verdedigen.
Rondom dit comité voltrekt zich een letter exegese die als doel lijkt te hebben zo politiek correct mogelijk te reageren. Voor mij geldt vooral solidariteit met de emancipatiestrijd die zich in tienduizenden gezinnen voltrekt. Elke dag weer staan ouders en kinderen in de meeste moslim gezinnen tegenover elkaar. Vechten om behoud van respect, identiteit en het behoud van de band met elkaar. Telkens weer zoekend en tastend naar nieuwe grenzen. Ouders die hun kinderen niet willen verliezen en verdriet moeten hebben om het verschil in opvattingen en tradities waarbinnen zij zijn opgegroeid en de verlangens van hun kinderen hun plek te vinden in een open en tolerante samenleving. Kinderen die de band met hun ouders niet kwijt willen raken maar wel een eigen plek onder de zon opeisen.
Wij helpen hen niet door vaag te blijven over voor hun, en ons(!), essentiële kwesties. Duidelijke grenzen trekken helpt zowel ouders als kinderen nieuwe ruimte te accepteren.
Een beetje meer passie en betrokkenheid bij deze moeizame strijd zou ons sieren!

We gaan de laatste week in voordat er gestemd moet worden. Ik haal nog een keer alles uit de kast! Meer dan iets anders hebben de bijeenkomsten mij gesterkt in de opvatting dat ik over de juiste mix aan kwaliteiten beschik de partij te vernieuwen!